BHAGAVAD GITA IN TAMIL

பகவத் கீதை வசனங்கள்

(தமிழில் பகவத்கீதை ஸ்லோகம்)

(ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு: ஐஜிஎஸ்)

www.gita-society.com

 

1.    அர்ஜுனனின் தடுமாற்றம்

திருதராஷ்ட்டிர மன்னன் கூறினான்: ஓ சஞ்சயா, போர்செய்யும் ஆர்வத்துடன் குருஷேத்திரப் புண்ணிய பூமியில் அணிவகுத்திருந்த  என் மக்களும் பாண்டவர்களும் என்ன செய்தார்கள்? (1.01) சஞ்சயன் கூறினான்: பாண்டவர்களின் போர் அணிவகுப்பைப் பார்த்து, மன்னன் துரியோதனன் தனது குருவை அணுகிப் பின்வருமாறு கூறினான்: (1.02) ஓ குருவே, தங்களுடைய மற்ற திறமை மிக்க சீடனால் அணிவகுக்கப்பட்டுள்ள பாண்டுவின் புதல்வர்களின் இந்த வலிமையான படையைப் பாருங்கள். பல மாபெரும் போர் வீரர்களும், வீர புருஷர்களும், வீரர்களும் வலிமை மிக்க வில்வீரர்களும் உள்ளனர். அவர்களில் சிலரின் பெயர்களை உங்களுக்குக் கூறுவேன். (1.03-06) மேலும் அறிந்துகொள்ளுங்கள், ஓ மனிதர்களில் சிறந்தவர்களை, நம் அணியில் இருக்கும் சிறப்பு வாய்ந்தவர்களை.

படைத் தளபதிகள் அறிமுகம்  

என் படையின் தளபதிகளையும், எனக்காக தங்கள் உயிரையும் இழக்கத் துணிந்த பிற பல வீரர்களின் பெயர்களையும் நான் கூறுவேன். அவர்கள் பல்வேறு ஆயுதங்களைக் தாங்கியவர்கள், மேலும் போர்த் திறம் வாய்ந்தவர்கள். (1.07-09) நமது படை வெல்ல முடியாதது. அவர்கள் படையோ எளிதில் தோற்கடிக்கக்கூடியது. ஆகவே, நீங்கள் எல்லோரும், எல்லா முனைகளிலும் உங்கள் பதவிக்கு ஏற்ப கடமையாற்றி, நமது தளபதியான பீஷ்மரைப் பாதுகாக்கவேண்டும் (1.10-11) குருகுலப் பரம்பரையின் மூத்தவரும், மகா வல்லவருமான பீஷ்மர், சிங்கம் போல் கர்ஜித்து தமது சங்கை எடுத்து ஊதி துரியோதனனுக்கு ஆனந்தத்தை ஏற்படுத்தினார். (1.12) அதன் பின்னர், சங்குகள், மத்தளங்கள், கஞ்சங்கள், தாரைகள், மற்றும் ஊதுகொம்புகள் எல்லாம் ஒன்றாக ஒலித்தன. எழுந்த ஆரவாரம் அதிபயங்கரமாக இருந்தது. (1.13) பின்னர் கிருஷ்ண பகவானும் அர்ஜுனனும், வெள்ளைக் குதிரைகள் பூட்டப்பட்ட மகா ரதத்தில் அமர்ந்து தங்கள் சங்குகளை முழங்கினர். (1.14) கிருஷ்ணர் தமது சங்கை முழக்கினார்; பின்னர் அர்ஜுனனும் பல்வேறு படைப்பிரிவுகளின் மற்ற எல்லா தளபதிகளும் தங்கள் தங்கள் சங்குகளை முழக்கினார்கள். இந்தக் கொந்தளிப்பான ஆரவாரம் பூமியிலும் வானத்திலும் எதிரொலித்து கௌரவர்களின் இதயங்களைக் கிழித்தது. (1.15-19).

அர்ஜுனன் படையை சோதிக்க விரும்புகிறான்

கௌவரவர்கள் நிற்பதை பார்த்து, ஆயுதங்களை வீசிப் போர் தொடங்கப் போகும் நிலையில், பகவான் அனுமனின் சின்னத்தைப் பொறித்த கொடியை  உடையவனான அர்ஜுனன்,தனது வில்லை எடுத்துக்கொண்டு பகவான் கிருஷ்ணனைப் பார்த்து பின்வரும் வாத்தைகளைக் கூறினான்: ஓ பகவானே! என்னுடைய ரதத்தை இந்த இரண்டு படைகளுக்கும் நடுவில் நிறுத்துவாயாக. போர் செய்யும் ஆர்வத்துடன் யாரெல்லாம் இங்கு நிற்கிறார்கள் என்றும், இந்தப் போரை யாருடன் நான் நடத்த வேண்டும் என்றும் நான் பார்க்க வேண்டும். (1.20-22) இந்தப் போருக்காக அணிவகுத்து இங்கு வந்ததன் மூலம் தீய மனதுடைய கௌரவர்களுக்காக யாரெல்லாம் சேவையாற்றி அவர்களைத் திருப்திப்படுத்த விரும்புகிறார்கள் என்று நான் பார்க்க விரும்புகிறேன். (1.23) சஞ்சயன் கூறினான்: ஓ அரசனே! அர்ஜுனன் கேட்டுக்கொண்டபடி கிருஷ்ண பகவான் எல்லா தேர்களை விடவும் சிறப்பு வாய்ந்த ரதத்தை பீஷ்மர், துரோணர், மற்றும் அனைத்து அரசர்களுக்கும் எதிரில் இரண்டு படைகளுக்கும் நடுவில் நிறுத்தி அர்ஜுனனிடம் கூறினார்: அணிவகுத்து நிற்கும் கௌரவர்களைப் பார் (1.24-25). அங்கே, அர்ஜுனன், தனது மாமன்மாமார்கள், பாட்டன்கள், குருமார்கள், தாய்மாமன்மார்கள், சகோதரர்கள், மகன்கள், பேரன்கள் மற்றும் தோழர்களைப் பார்த்தான் (1.26)

அர்ஜுனனின் தடுமாற்றம்138

இரு படைகளின் முன்னணியிலும் நின்றுகொண்டிருந்த மாமன்கள், தோழர்கள் மற்றும் தனது அனைத்து உறவினர்களையும் கண்ட அர்ஜுனன், பெரும் பரிவுணர்வும் துயரமும் கொண்டவனாய்க் கூறினான்: ஓ கிருஷ்ணனே! போர்செய்யும் விருப்பத்துடன் நிற்கும் என் உறவினர்களைப் பார்த்து என் அவயவங்கள் தளர்ந்து போகின்றன என் வாய் உலர்ந்து போகிறது. என் உடல் நடுங்குகிறது என் மயிர்கள் சிலிர்க்கின்றன. (1.27-29) என் வில் என் கையில் இருந்து நழுவுகிறது, என் தோல் பற்றி எரிகிறது. என் தலை கவிழ்கிறது, என்னால் நிமிர்ந்து நிற்க முடியவில்லை, மேலும், ஓ கிருஷ்ணனே, நான் கெட்ட நிமித்தங்களைப் பார்க்கிறேன். என் உறவினர்களைப் போரில் கொல்வதால் ஒரு பயனும் இல்லை என்று நான் உணர்கிறேன். (1.30-31) நான் வெற்றியையோ, இன்பத்தையோ அல்லது ராஜ்யத்தையோ விரும்பவில்லை, ஓ கிருஷ்ணனே.  ராஜ்யத்தால், இன்பத்தால் அல்லது ஏன் வாழ்க்கையால் என்ன பயன், ஓ கிருஷ்ணனே? ஏனெனில், யாருக்காக நாம் ராஜ்யத்தையும், இன்பத்தையும்,மகிழ்ச்சியையும் விரும்புகிறோமோ அவர்கள் எல்லோரும் தங்கள் வாழ்க்கையையும் சொத்தையும் விட்டுவிட்டுப் போருக்காக இங்கே நிற்கிறார்கள். (1.32-33) நம்மைக் கொல்ல இருக்கும் என் ஆசான்களை, மாமன்களை, மகன்களை, பாட்டன்களை, தாய்மாமன்களை, மாமனார்களை, பேரன்களை, மைத்துனர்களை மற்றும் பிற உறவினர்களை மூன்று உலகங்களையும் ஆள்வதற்கும் கூட கொல்ல விரும்பாத போது, இந்த உலகத்தை மட்டும் ஆள்வதற்காக ஓ கிருஷ்ணா நான் கொல்ல விரும்பவில்லை. (1.34-35)

   ஓ கிருஷ்ண பகவானே, திருதராஷ்ட்டிரரின் மகன்களை கொல்வதனால் நமக்கு என்ன இன்பம் கிடைக்கும்? இந்தக் குற்றவாளிகளைக் கொல்வதனால் நாம் பாவத்தை சம்பாதிப்போம். (1.36) ஆகவே, திரிதராஷ்ட்டிரரின் மகன்களான நமது சகோதரர்களை நாம் கொல்லக் கூடாது. நமது உறவினர்களைக் கொல்வதன் மூலம் நமக்கு எவ்வாறு மகிழ்ச்சி கிடைக்கும், ஓ கிருஷ்ணனே? (1.37). பேராசையினால் குருடர்களாகிப் போன அவர்கள் குடும்பம் அழிந்து போவதில் உள்ள தீமையை அல்லது தோழர்களுக்கு துரோகம் செய்வதனால் ஏற்படும் பாவத்தை எண்ணிப் பார்க்கவில்லை.  ஆனால் நாமும் ஏன் அப்படி இருக்க வேண்டும்? குடும்பத்தின் அழிவில் இருக்கும் தீமையை நாம் தெளிவாகப் பார்க்கிறோம். பாவத்தில் இருந்து விலகி ஓட நினைக்கிறோம் இல்லையா, ஓ கிருஷ்ணா?  (1.38-39)

அர்ஜுனன் போரின் தீமைகளை விவரிக்கிறான்

குடும்பம் அழிக்கப்படும் போது நிரந்தரமான குடும்ப மரபுகளும் நெறிமுறைகளும் அழிக்கப்படுகின்றன. குடும்ப மரபுகள் அழிக்கப்படுவதால் ஒழுக்கக்கேடு அதிகமாகிறது. (1.40). மேலும் ஒழுக்கக்கேடுகள் பெருகும்போது, ஓ கிருஷ்ணா, குடும்பத்தின் பெண்களின் நல்லொழுக்கம் கெடுகிறது; பெண்களின் ஒழுக்கம் சிதையும் போது பல சமூகப் பிரச்சினைகள் எழுகின்றன. (1.41) சடங்காச்சாரமான  காணிக்கைகளான பிண்டம் மற்றும் நீர்க்கடன் வழங்கப்படாமல் மூதாதையர்களின் ஆவிகள் அவமதிக்கப்படுவதால் குடும்பத்தையும் குடும்பத்தை அழித்தவர்களையும்  நரகத்துக்குக் கொண்டு செல்கிறது. (1.42) தங்கள் குடும்பத்தை அழிப்போரின் சமூக ஒழுங்கு மற்றும் குடும்ப மரபுகள் என்ற நிரந்தரப் பண்புகள் ஒழுக்கக்கேடு என்னும் பாவச்செயலால் சிதைக்கப்படுகின்றன. (1.43) தங்கள் குடும்ப மரபுகள் அழிக்கப்பட்டவர்கள் நீண்ட காலம் நரகத்தில் உறைவார்கள் என்று நாம் கேட்டு வருகிறோமே, ஓ கிருஷ்ணா. (1.44)

காலங்கள் கடினமாகும் போது, வலிமையானவர்கள் கூட ஏமாற்றப்படலாம்

ஐயகோ! ராஜ்யபார இன்பமெனும் பேராசையால் நாம் நமது உறவினர்களைக் கொல்வதாகிய பாவத்தைச் செய்ய ஆயத்தமாக இருக்கிறோம். (1.45) நான் நிராயுதபாணியாக நிற்கும் போதும் எதிர்த்து தாக்காமல் இருக்கும் போதும் திருதராஷ்ட்டிரரின் புதல்வர்கள் போரில் தங்கள் ஆயுதங்களால் என்னைக் கொன்றுவிட்டால் அது எனக்கு நன்றாக இருக்கும். (1.46) சஞ்சயன் கூறினான்: போர்க் களத்தில் இவற்றை எல்லாம் கூறிவிட்டு தனது வில்லையும் அம்பையும் பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு, அர்ஜுனன் ரதத்தின் இருக்கையில் தன் மனதில் துன்பம் நிறைந்தவனாக அமர்ந்துவிட்டான். (1.47)

2. ஆழ்நிலை அறிவு

சஞ்சயன் கூறினான்: பரிவுணர்வாலும் துன்பத்தாலும் நிறைந்திருந்த அர்ஜுனனின் கண்கள் கண்ணீரால் நிரம்பித் தாழ்ந்திருந்தன. அவனிடம் கிருஷ்ண பகவான் பின்வரும் வார்த்தைகளைக் கூறினார். (2.01) உன்னதமான பகவான் கூறினார்: இந்தக் கட்டத்தில் உனக்கு இந்த மனமுறிவு வந்தது எவ்வாறு? உன்னத மனமும் செயல்களும் கொண்ட ஒருவனுக்கு இது பொருத்தமானது அல்லவே. இது இழிவானது.  ஓ அர்ஜுனா, இது ஒருவனை சொர்க்கத்திற்கு அழைத்துச் செல்லாது. (2.02) ஓ அர்ஜுனா, ஒரு கோழையாக மாறாதே. ஏனெனில் அது உனக்குத் தகாது. இந்த உன்னுடைய உள்ளத்தின் சாதாரண பலவீனத்தைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, ஓ அர்ஜுனனே, போருக்குப் புறப்படு. (2.03)

அர்ஜுனன் போருக்கு எதிராகப் பேசுகிறான்

அர்ஜுனன் கூறினான்: ஓ கிருஷ்ணா, என் வணக்கத்திற்கு உரிய பீஷ்மரையும் துரோணரையும் அம்புகளால் போரில் எவ்வாறு நான் தாக்குவது? (2.04) இந்த உன்னத குருமார்களைக் கொன்று அவர்களது இரத்தம் தோய்ந்த சொத்தையும் இன்பங்களையும் அனுபவிப்பதை விட நான் இந்த உலகில் பிச்சை எடுத்துப் பிழைப்பது மேலான காரியமாக இருக்கும். (2.05) சண்டை இடுவது அல்லது விட்டு விலகுவது என்ற இரண்டில் எது நன்மை தரும் என்று நமக்கு தெரியவில்லை. நாம் அவர்களை வெல்வோமா அல்லது அவர்கள் நம்மை மேற்கொள்வார்களா என்பதும் நமக்கு தெரியவில்லை. நமக்கு முன்னால் நிற்கும் திருதராஷ்ட்டிரரின் புதல்வர்களைக் கொன்றுவிட்டு நாம் வாழவும் விருப்பப்பட மாட்டோம். (2.06)

     இரக்கத்தால் ஏற்படும் பலவீனத்தால் என் உணர்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுவிட்டன. கடமையைப் (தர்மம்) பற்றி என் மனம் குழப்பம் அடைந்துவிட்டது. எனக்கு எது நல்லது என்பதைப் பற்றி எனக்கு நீ திட்டவட்டமாக உரைப்பாயாக என்று நான் வேண்டுகிறேன். நான் உன் சீடன். உன்னிடம் யார் அடைக்கலம் புகுந்துள்ளார்கள் என்று எனக்கு போதிப்பாயாக (2.07) இந்த உலகத்தில் யாரும் எதிர்க்க முடியாத மற்றும் வளமான ராஜ்யத்தை அடைவது அல்லது தேவர்களை அடக்கி ஆள்வது ஆகிய யாதொன்றும் என் உணர்வுகளை உலரச் செய்யும் துக்கத்தைத் தீர்க்காது என்று உணர்கிறேன். (2.08) சஞ்சயன் கூறினான்: ஓ ராஜாவே, பகவான் கிருஷ்ணனிடம் இவ்வாறு கூறிவிட்டு, பராக்கிரமசாலியான அர்ஜுனன் கிருஷ்ணனிடம் கூறினான்: நான் போரிட மாட்டேன். அவன் மௌனமானான். (2.09) ஓ அரசனே, பகவான் கிருஷ்ணன், புன்னகைப்பது போல், இரு படைகளுக்கும் இடையில், துயரமுற்ற அர்ஜுனனிடம் இந்த வார்த்தைகளைக் கூறினான். (2.10)

கீதா உபதேசங்கள் தொடங்குகின்றன

உன்னதமான பகவான் கூறினார்: துயரத்திற்குத் தகுதி அற்றவர்களுக்காக நீ துயரம் அடைகிறாய்;ஆனாலும் ஞான வார்த்தைகளைப் பேசுகிறாய். ஞானி வாழ்பவனுக்காகவோ இறந்துபோனவனுக்காகவோ துயரப்படுவதில்லை. (2.11) முடிமன்னர்களான நீயோ அல்லது நானோ இல்லாமல் இருந்த ஒரு காலம் இருந்தது இல்லை அல்லது எதிர்காலத்தில் அப்படி ஒரு காலம் இருக்கப்போவதும் இல்லை. (2.12) வாழும் பண்புரு (ஆத்மா, ஜீவன், ஜீவாத்மா) ஒரு பிள்ளைப்பருவ உடல், ஓர் இளமை உடல், மற்றும் ஒரு முதுமை உடலை இந்த வாழ்வில் அடைகிறது. இதுபோலவே, இறப்புக்குப் பின் அது இன்னொரு உடலை அடைகிறது. ஞானிகள் இதனால் ஏமாற்றப்படுவதில்லை. (15.08 ஐயும் பார்க்கவும்) (2.13) உணர்வுகள், உணர்வைத் தூண்டும் பொருட்களுடன் தொடர்பு கொள்ளும்போது வெப்பம் மற்றும் குளிர், வலி மற்றும் இன்பம் என்ற உணர்வுகளை உருவாக்குகிறது. இவை மாறுபவை மற்றும் நிரந்தரமற்றவை. ஆகவே, ஓ அர்ஜுனா, அவற்றை பொறுத்துக்கொள்ள கற்றுக்கொள், (2.14) ஏனெனில் ஒரு அமைதியான நபர் – இந்த புலனுகர்வுப் பொருட்களால் பாதிக்கப்படாதவர் மற்றும் வலியிலும் இன்பத்திலும் நிலையாக இருப்பவர் – நித்தியத்திற்குத் தகுதியுடையவர் ஆகிறார், ஓ அர்ஜுனா. (2.15)

ஆன்மா நித்தியமானது, உடல் நிலையற்றது

புலனாகாத உயிர் (சத், ஆத்மா) நித்தியமானது, மேலும் இந்தப் புலனாகும் உலகம் (பௌதிக உடல் உட்பட) நிலையற்றது. இவை இரண்டின் உண்மை சத்திய முனிவர்களால் உறுதியாகப் பார்க்கப்பட்டன. (2.16) அண்டம் முழுவதும் வியாபித்து நிற்கும் உயிர் (ஆன்மா) அழிவற்றது.  அழிவற்ற உயிரை யாராலும் அழிக்க முடியாது. (2.17) நித்திய, பிறழாத, அறிய முடியாத ஆன்மாவின் உடல் அழியக் கூடியது. ஓ அர்ஜுனா, ஆகவே, போரிடு. (2.18) ஆன்மா அழிப்பது என்று எண்ணும் ஒருவர் மற்றும் அன்மா அழிக்கப்பட்டது என்று எண்ணும் ஒருவர் ஆகிய இருவருமே அறியாதவர்கள் ஆவர். ஏனெனில் ஆன்மா கொல்வதும் இல்லை கொல்லப்படுவதும் இல்லை. (2.19) ஆன்மா பிறப்பதுமில்லை அல்லது அது ஒருபோதும் இறப்பதும் இல்லை. அது இருப்புக்கு வருவதுமில்லை இல்லாமல் போவதும் இல்லை. அது பிறக்காதது, நித்தியமானது, மற்றும் முதன்மையானது. உடல் அழிக்கப்படும் போது ஆன்மா அழிவதில்லை. (2.20) ஓ அர்ஜுனா, ஆன்மா அழிக்க முடியாதது, நித்தியமானது, பிறக்காதது, மற்றும் பிறழ்ச்சி அடையாதது என்று அறிந்திருக்கும் ஒரு நபர் எவ்வாறு ஒருவரைக் கொல்ல முடியும் அல்லது ஒருவரைக் கொல்வதற்கு காரணமாக இருக்க முடியும்? (2.21)

மரணமும் ஆன்மாவின் மறுஜனனமும்

ஒரு நபர் பழைய ஆடைகளைக் களைந்துவிட்டுப் புது ஆடைகளை அணிவது போல வாழும் பண்புறு பழைய உடலை விட்டுவிட்டு புது உடலைப் பெறுகிறது. (2.22) இந்த ஆன்மாவை ஆயுதங்கள் வெட்டாது, நெருப்பு எரிக்காது, நீர் அதை நனைக்காது மற்றும் காற்று அதை உலரவைக்க முடியாது. ஆன்மாவை வெட்டவோ, எரிக்கவோ. நனைக்கவோ